ఒక రోజు ఓ యాత్రికుడు — ఉద్యోగాలు, భారం, బంధనాల మధ్య జీవన సంక్లిష్టతలకు అలసిపోయి జీవితానికి అసలైన అర్థం ఏమిటి? అనే ప్రశ్నకు సమాధానం వెతుక్కుంటూ హిమాలయాల దాకా ప్రయాణించాడు. ఆయన ఆశ— అక్కడే ఓ మహానుభావుడి దగ్గర సత్యం దొరుకుతుందని. గుహలో ప్రవేశించినప్పుడు — అక్కడి శూన్యత ఆశ్చర్యం కలిగించింది. గదిలో ఏమీలేదు — కుర్చీ లేదు, మంచం లేదు, నలుగురూ కూర్చునే సోఫా లేదు. ఇక్కడ సంభాషణ అనేది మాటలతో కాకుండా శబ్ద రహితతతో జరిగేది.
యాత్రికుడు అడిగాడు: స్వామీ, మీ దగ్గర ఫర్నిచర్ ఏమి లేదు? ఆధ్యాత్మికతతో నిండిన చిరునవ్వుతో గురువు తిరిగి ప్రశ్నించాడు: నీ దగ్గర ఎక్కడ?. నేను యాత్రికుని స్వామీ. తాత్కాలికంగా వచ్చాను. ఎక్కడుంటాయి?. నాయనా… నీకంటే తక్కువ కాలం మాత్రమే ఉండనున్నాను. ఈ భూమిపై నేను కూడా ఓ ప్రయాణికుడినే. నాకివి అవసరమా?.. అందుకే నా గది ఖాళీగా ఉంది… నా అంతరంగం అంతకన్నా ఖాళీగా ఉంది…
ఈ మాటలు ఓ తాత్విక భూకంపంలా పడి యాత్రికుడి మౌనాన్ని తాకాయి. ఆ మాటలు చెప్పలేదు… ప్రపంచాన్ని తేలిక చేస్తాయి. మనందరం జీవితాన్ని… స్థిరంగా ఉందని నమ్మే ప్రయాణికులం. పుట్టినప్పటి నుండి సమీకరణలు రాస్తాం: పూర్తి జీవితం = సంపాదన + గృహ నిర్మాణం + హోదా + ఆస్తి + ఇంటీరియర్ డిజైన్ + శబ్దాలు + పులుసుపోకలు. కానీ చివరికి? మన చేతిలో మిగిలేదేంటి? ఒక విడిచిపెట్టాల్సిన ముద్ర. ఒక నీడలేని గుర్తు. ఒక ప్రశాంతమైన రేపటి ఆశ. జీవిత పరమార్థం: శాశ్వతతను వెతకడం కాదు… తాత్కాలికతను అంగీకరించడం.
ఈ పాఠం మనం డబ్బులతో కాదు, దుస్తులతో కాదు, డిజైనర్ ఫర్నిచర్‌తో కాదు… కానీ ఓ మౌనంతో, ఓ గురువు కళ్ళల్లో కనిపించవచ్చు. అందుకే, చివరికి మీరే చెప్పండి: మీరు మీ ఫర్నిచర్‌తో పాటు వెళ్తారా? లేదా… ముందే అర్థం చేసుకొని… జీవితాన్ని తేలికగా, విలువలతో, ప్రశాంతంగా మలుచుకుంటారా? జీవితం అనేది ఎప్పటికీ ఉండే దాని కోసం పోరాడడం కాదు. కానీ తాత్కాలికతలోనూ శాశ్వతమైన ప్రశాంతత వెతకడమే!
