ఒక ట్రెయిన్ లో ఒక యువకుడు ఒక వృద్ధుడిని చూసి ఇలా అడిగాడు. నేను మీకు గుర్తున్నానా? ఆ వృద్ధుడు, లేదు,, నాకు గుర్తు లేదు అన్నాడు. అప్పుడు ఆ యువకుడు, నేను మీ విద్యార్థులలో ఒకడిని అని అన్నాడు. ఆ గురువు నవ్వి ఇలా అడిగాడు. అబ్బ నిజంగానా? ఇప్పుడు ఏం చేస్తారు? ఆ యువకుడు ఇలా జవాబిచ్చాడు. నేను కూడా టీచర్ అయ్యాను. ఒక టీచర్? నాలాగే? వృద్ధుడు అడిగాడు. అవును. నిజానికి, మీ వల్లే నేను టీచర్ అయ్యాను. మీరు నాకు స్ఫూర్తినిచ్చారు. ఆ వృద్ధుడు ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ ఇలా అడిగాడు. నిజంగానా? ఎలా? కాబట్టి ఆ యువకుడు అతనికి ఈ కథ చెప్పాడు.
ఒకరోజు, నా స్నేహితుడు ఒక కొత్త వాచ్ తో స్కూల్ కి వచ్చాడు. అది అందంగా ఉంది, నాకు కూడా అది కావాలి, అందుకే నేను దాన్ని అతని జేబులోంచి దొంగతనం చేసి దాచుకున్నాను. త్వరలోనే, నా ఫ్రెండ్ తన గడియారం పోయిందని గమనించాడు. అతను మీకు చెప్పాడు, మీరు క్లాసు ఆపేసారు. ఈరోజు క్లాసులో ఎవరో గడియారం దొంగిలించారు. దయచేసి దాన్ని తిరిగి ఇవ్వండి అని మీరు అన్నారు. నేను దానిని తిరిగి ఇవ్వలేదు ఎందుకంటే నేను దానిని తీసుకున్నానని అంగీకరించడానికి ఇష్టపడలేదు.
సరే, మీరు తలుపు మూసి అందరినీ లేచి నిలబడమని చెప్పారు. ఆ వాచ్ దొరికే వరకు మా జేబులు వెతుకుతానని చెప్పారు. కానీ ముందుగా, దాన్ని ఎవరు తీసుకున్నారో ఎవరికీ తెలియకుండా అందరూ కళ్ళు మూసుకోమని చెప్పారు. మేమందరం కళ్ళు మూసుకున్నాము. మీరు అందరి జేబులు వెతికారు. . నా జేబులో, మీకు ఆ వాచ్ దొరికింది. కానీ మీరు అక్కడితో ఆగలేదు. అందరి జేబులు చెక్ చేస్తూనే ఉన్నారు. తర్వాత , సరే, ఇప్పుడు కళ్ళు తెరవవచ్చు. గడియారం దొరికింది అన్నారు. ఎవరు తీసుకున్నారో మీరు ఎప్పుడూ చెప్పలేదు. మీరు నన్ను ఎప్పుడూ దొంగలాగా చూడలేదు. నా గురించి ఎవరికీ చెప్పలేదు. మీరు నన్ను కాపాడారు.
అది నా జీవితంలో అత్యంత ఇబ్బందికరమైన క్షణం, కానీ మీరు నన్ను కాపాడిన రోజు కూడా అదే. ఒకరిని దయతో సరిదిద్దడం అంటే ఏమిటో మీరు నాకు చూపించారు. ఆ రోజు నుండి, నేను మీలాగే ఉండాలని కోరుకున్నాను. అందుకే నేను టీచర్ అయ్యాను. ఆ రోజు మీకు గుర్తుందా? గురువు ఆగి, ఇలా అన్నాడు. దొంగిలించబడిన గడియారం నాకు గుర్తుంది, దాని కోసం వెతుకుతున్నట్లు కూడా నాకు గుర్తుంది… కానీ నాకు నువ్వు గుర్తులేవు. ఎందుకంటే నేను కూడా కళ్ళు మూసుకున్నాను.. అన్నాడు.
